Il tempo che ci vuole
De film is een heel persoonlijk verhaal van de momenten die de regisseur met haar vader beleefde. Een persoonlijk verhaal dat echter de gepaste afstand vindt in het feit dat er tussen vader en dochter altijd cinema bestaat als een passie, een levenskeuze, een manier van in de wereld staan. Cinema als netwerk dat ten grondslag ligt aan de geschiedenis van hun uitwisseling creëert een ruimte van verbeelding. Beelden beginnen met herinneringen en versterken, net als herinneringen, enkele belangrijke signalen en wissen andere uit.
